PARYŻ

I’ve been to Paris France and I’ve been to Paris Paramount. Paris Paramount is better.

Ernst Lubitsch

Drogie Czytelniczki, drodzy Czytelnicy,

Prawdopodobnie Paryż dla każdego kinomana oznacza coś zupełnie innego – Audrey Hepburn śpiewającą na szczycie wieży Eiffla, rodzinę Griswaldów zwiedzającą Europejskie stolice, Jeana-Paula Belmondo w kabriolecie czy melancholijną twarz Jeanne Moreau podczas spaceru zalanymi deszczem bulwarami. Może być zamieszkany przez wampiry, może być celem inwazji kosmitów, może być miejscem romansu, może być przestrzenią musicalowych numerów. Niezależnie czy oglądamy go w pastelowych barwach czy w czerni i bieli tuszującej makietę w hollywoodzkim studiu – nadal pozostaje wyjątkowym miejscem.

„Paryż jest świętem ruchomym” – jak napisał pewien znany amerykański pisarz, bohater jednego z filmów, które omawiamy w tym numerze. I jest też miejscem w którym kino, niezależnie czy mamy do czynienia z filmami Jacquesa Rivette’a czy kolejną częścią przygód Jamesa Bonda, zawsze umie uszczknąć coś z jego magii.

Nasi autorzy postanowili stworzyć teksty o filmach i twórcach, którzy szczególnie ich inspirują, poruszają, pomagają zrozumieć świat. Od Paryża Vardy i Rohmera po Paryż z młodości Bertolucciego, miasto Davida Belle i Krzysztofa Kieślowskiego czy miejsce amerykańskich przebojów jak O północy w Paryżu czy Ratatuj.

Marta Behrendt opisuje wizerunek Paryża w czasach studenckiej kontestacji w filmie Marzyciele Bertolucciego. Aleksandra Pyziak-Sadulska szczegółowo analizuję jeden z najważniejszych filmów nowej fali i obraz Paryża w Cleo od piątej do siódmej Agnes Vardy, a Adam Piotrowicz w tekście o parkour i Paryżu przybliża sylwetkę Davida Belle. Bartłomiej Misiuda prezentuje swój wybór pięciu najlepszych filmów rozgrywających się w Paryżu, zaś Marta Snoch pisze o Paryżankach i samym mieście w filmach Erica Rohmera.

Dodatkowo prezentujemy także szereg tekstów niezwiązanych z tematem numeru: Julia Paul zabiera nas w świat amerykańskich horrorów pierwszej dekady lat dwutysięcznych, Joanna Pietroczuk przygląda się obrazom nałogu w Nagim lunchu Cronenberga, Julita Prusak analizuje jak po latach zmienia się recepcja Legalnej blondynki.

Czekamy na Wasze uwagi i komentarze, zachęcamy także do nadsyłania tekstów!

Zapraszamy do lektury,
Redakcja czasopisma „16 mm”

Jak zawsze zapraszamy też na nasz fanpage i profil na Instagramie.

W powiększeniu:

Marzycielski Paryż w objęciach studenckiej rewolty || Marta Behrendt

Pięć filmów z Paryżem w tle || Bartłomiej Misiuda

Liberte, egalite, parkour – biegiem przez Paryż || Adam Piotrowicz

Elle est perdue. Psychogeograficzny spacer po Paryżu Agnès Vardy w filmie Cléo od piątej do siódmej || Aleksandra Pyziak-Sadulska

Paryżanki w Mieście Świateł – Paryż w filmach Erica Rohmera || Marta Snoch

Szerokie ujęcie:

Horror w amerykańskim kinie po 11 września 2001 r. || Julia Paul

W pułapce nałogu na przykładzie filmu Nagi lunch || Joanna Pietroczuk

Legalna Blondynka vs współczesna widzka. Krytyka z perspektywy socjologicznej || Julita Prusak